001 Prowadzenie firmy programistycznej

Streszczenie

Witam Cię w pierwszym odcinku Podcastu IT i Ty, w którym odsłonimy kulisy prowadzenia firmy programistycznej.

O tym czy warto otworzyć swoją działalność, kiedy jest na to najlepszy moment oraz z jakim wyzwaniami trzeba się zmierzyć, rozmawiam z Damianem Judzińskim – programistą, założycielem, a obecnie współwłaścicielem firmy Arkonsoft.

Tematy poruszone w tym odcinku:

• etat vs własna działalność
• najlepszy moment na rozpoczęcie przygody z biznesem
• klient czy działalność – co pierwsze?
• jak doświadczenia z poprzednich zajęć mogą wpłynąć na naszą działalność
• największe wyzwania
• zlecanie zadań księgowych, marketingowych na zewnątrz – czy to się opłaca?
• narzędzia wykorzystywane do komunikacji pomiędzy zespołem
• technologie wykorzystywane w firmie
• troszkę o druku 3D i koncepcji Working Nomad

Linki

Strona firmy ArkonSoft

slack.com

trello.com

Muzyka użyta w podcaście: „90’s Rock Style” by monkeyman535 z serwisu freesound.org

Transkrypcja

Witam Cię w pierwszym odcinku Podcastu IT i Ty, w którym odsłonimy kulisy prowadzenia firmy programistycznej.
Notatkę, transkrypcję oraz wszystkie linki z dzisiejszej rozmowy znajdziesz na stronie ITiTy.pl/1
Zachęcam Cię do podzielenia się opinią odnośnie tego podcastu poprzez wystawienie oceny lub recenzji w aplikacji, której używasz do słuchania.

Czy tego chcemy, czy nie, technologie informatyczne to nasza codzienność, są tak powszechne jak elektryczność. Może Ty też jesteś związany z branżą IT?, a może Świat IT dopiero czeka na Ciebie?
Poprzez wywiady takie jak ten chcę pokazać różne oblicza świata IT, a także na tyle na ile to możliwe, wyciągnąć informatyka/programistę, z piwnicy, uczesać jego potarganą introwertyczną duszę i mniej lub bardziej potarganą czuprynę (lub to co z niej zostało) oraz ubrać go w coś lepszego niż szary golf 😜🤪 czyli taka próba uczłowieczenia informatyka, a właściwie odczarowania tego co się o nim mówi.

Zapraszam do naszego świata

O tym czy warto otworzyć swoją działalność, kiedy jest na to najlepszy moment oraz z jakimi wyzwaniami trzeba się zmierzyć porozmawiam dziś z Damianem Judzińskim – programistą, założycielem, a obecnie współwłaścicielem firmy ArkonSoft, pełniącym funkcję CTO.

Cześć Damian

Witaj Damianie, witam słuchaczy podcastu IT i Ty.

Zacznijmy od pytania na rozgrzewkę: kiedy zaczęła się Twoja przygoda z komputerami?

Pierwsza sensowna przygoda z komputerami zaczęła się w 1994r. Udało mi się zdobyć wtedy pierwszy komputer 16 bitowy. Była to Amiga 600, niestety po miesiącu jej używania okazało się, ze jeden z kluczowych przycisków, znaczy się enter nie działa

To dosyć faktycznie istotny przycisk.

Tak, w ten sposób przez przypadek zostałem jednak posiadaczem komputera PC. Był to  386 DX z 40Mhz z koprocesorem matematycznym oraz niestety jednostką pamięci było tylko FDD, o wielkości 1,44 MB, co  przez jakieś 2 lata zapewniło mi niesamowitą zabawę komendami DOS’u

 Aha, czyli najpierw nie miałeś dysku twardego w komputerze tak? na początku

Dokładnie tak więc było ciekawie

To na pewno zbyt bardzo nie mogłeś chyba zaawansowanych gier sobie odpalić, a pewnie o to Ci na początku chodziło?

Przede wszystkim tak. Udało mi się rozdzielić na dyskietki ok. 3,5 albo 4-megową „Cywilizację”, po delikatnym rozszerzeniu pamięci dyskietki oraz przy żonglowaniu dyskietkami udało mi się również odpalić „Mortal Kombat 1”. Ogólnie były to jakieś małe sukcesy.

Damian, wspominałeś mi kiedyś, że pracowałeś przez kilka lat w administracji publicznej, byłeś tam zatrudniony też na stanowisku administratora sieci, informatyka. Powiedz mi co było powodem do tego, żeby zmienić tą ciepłą posadkę w budżetówce, na właśnie swoją własną działalność?

Jak to się mówi, w momencie kiedy jesteś w takim ciepłym miejscu przestajesz się rozwijać. Bo nie ma przed tobą żadnych wyzwań i to w pewnym sensie po trzech latach w oświacie i trzech latach w urzędzie, zaczęło mi strasznie uwierać. Moja ambicja sięgała troszkę wyżej. W międzyczasie jeszcze zmieniły się niestety władze urzędu i ja w międzyczasie też stwierdziłem, że zrobię sobie rok odpoczynku i wyjadę do Anglii. Wtedy była taka moda, granice się otworzyły, w zasadzie wszyscy moi znajomi wyjechali więc stwierdziłem, że też wyjadę, podszkolę sobie język. Po powrocie, po roku, nowe władze już się zdążyły dobrze usadowić i zostałem delikatnie mówiąc odsunięty od głównego IT i wróciłem do oświaty. Jak można się spodziewać, zadania które wcześniej nie były zbyt ambitne, ale były dużo ciekawsze, zamieniły się z powrotem na to co miałem przez poprzednie trzy lata, te jeszcze bardziej poprzednie. A człowiek, tym bardziej który pracuje w IT wie, że cofanie jest równe śmierci zawodowej więc tutaj zapadła moja decyzja, że trzeba iść dalej

No tak, no bo w zasadzie w to życie informatyka, programisty wpisany jest ten ciągły rozwój jednak.

Dokładnie tak. To nie jest zawód, w którym ugruntujesz sobie wiedzę i do końca kariery na tym pojedziesz. To jest też duża różnica między innymi zawodami i to bardzo często jak spotykam obecnie informatyków powoduje, że oni się jednak naprowadzają na inną drogę, zupełnie inną drogę, bo jednak się okazuje, że oni nie chcą się cały czas uczyć. Każdy człowiek ma troszkę inny charakter wiadomo. Jedni lubią, ja na przykład nie wyobrażam sobie robić tego samego przez… nie wiem, rok, dwa, trzy. Lubię jak właśnie pracuję w coraz to innych technologiach, z innymi projektami, natomiast niektórych to strasznie stresuje, denerwuje.

Czyli powiedzmy tą chęcią zrobienia czegoś, podjęcia jakiegoś działania była chęć dalszego rozwoju i nie stania w miejscu tak?

Tak. Ale jeszcze jest drugi ważny powód, ten który w zasadzie widać na zewnątrz, czyli takie strasznie betonowe struktury i masę młodych ludzi, którzy chcą tam działać są blokowani jak nawet nie przez starszych kolegów urzędników, to przez to, że w Polsce panuje takie przeświadczenie, że jak niema napisane w ustawie jasno, że trzeba, to nie wolno i to bardzo, bardzo blokuje i wypala, co bardziej ambitnych urzędników.

No tak to jest takie zderzenie się ze ścianą w pewnym momencie.

Dokładnie. Także to był drugi powód, nie wiem, który był taki bardziej… oba były decydujące.

Ciąg dalszy nastąpi… 😉